Ποιοι βοήθησαν την άνοδο της χούντας της 21ης Απριλίου 1967

  ΠΟΛΙΤΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ  

Του Μανόλη Κυριάκη*

Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 53% με την υπόσχεση του αρχηγού της Γεωργίου Παπανδρέου ότι θα εφαρμόσει πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα.

Η ΕΡΕ, το παλάτι, ο στρατός, η αστυνομία, η πρεσβεία των ΗΠΑ, η CIA και το ΝΑΤΟ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτελεί παρένθεση, επένδυσαν στην τακτική του φόβου, όπως και σήμερα η ΝΔ: «αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήσεις τον Παπανδρέου να στην πάρει», στην κατάρρευση της οικονομίας, στην χρεοκοπία και στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το 1961 είχε προηγηθεί το σχέδιο βίας και νοθείας «Περικλής» που αποκάλυψε ότι το παρακράτος, ξένοι και ντόπιοι, δεν θεωρούσαν τίποτα το παράνομο να προβαίνουν σε αντισυνταγματικές πράξεις χωρίς να τιμωρούνται από το 1947.

Ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αλλά ήταν φανερό πως είχε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία και δεν πήρε σχεδόν κανένα μέτρο για να αλλάξει τις δομές του στρατού που λειτουργούσε κάτω από το παρακράτος του ΙΔΕΑ από το 1945(Μακαρέζος, Γεννηματάς, Σακελλαρίου, Πατίλης, Αγγελής, Καρδαμάκης, Σπαντιδάκης, Τζανετής κ.ά)με απομάκρυνση όσων δεν ήταν ΙΔΕΑ με τοποθετήσεις και προαγωγές των αξιωματικών της οργάνωσης. Ο Παπανδρέου διόρισε υπουργό άμυνας τον Γαρουφαλλιά και αρχηγό του Στρατού  τον Γεννηματά με υπόδειξη του παλατιού και των ξένων κέντρων εξουσίας, που επιδίωξη τους ήταν ότι η χώρα έπρεπε να διαφυλάξει το στεγανό του βασιλικού στρατεύματος.

Από την πρώτη στιγμή της ανόδου της Ένωσης Κέντρου, οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι η εξωτερική και η εσωτερική πολιτική της Ελλάδας δε θα ήταν όπως ήταν από το 1947.

«Κάνουμε ό,τι θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και τίποτα δε μας σταματά», δήλωση Αμερικανού Σταθμάρχη το 1961 στον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ στις ελληνικές παρελάσεις κυκλοφορούσαν τα τανκς με αμερικάνικες σημαίες «ή βγάζετε τον Πλαστήρα από πρωθυπουργό και βάζετε τον Παπάγο ή τον Κανελλόπουλο ή τον βλάκα (έτσι αποκαλούσαν τον Σοφοκλή Βενιζέλο) ή βοήθεια στρατιωτική ή οικονομική δεν έχετε από το σχέδιο Τρούμαν-Μαρσάλ». Παρόμοια μεθοδολογία και σήμερα: ή υπογράφετε το μνημόνιο ή χρήματα δε θα πάρετε.

Δεξιές εφημερίδες (Βραδινή, Ελεύθερος Τύπος, Ημέρα, Ακρόπολις, Καθημερινή) από την άνοδο της Ένωσης Κέντρου το 1964 συμμετείχαν στο σχέδιο ανατροπής. Η κυβέρνηση Παπανδρέου Κερένσκι, διαλύει την ελληνική ΚΥΠ, διαλύεται και κομματικοποιείται το στράτευμα, η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, οι Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες έχουν εισχωρήσει στο στράτευμα, οι χωροφύλακες έχουν κλειστεί στα σπίτια τους και κυκλοφορούν φήμες για πραξικόπημα του ΙΔΕΑ.

Ο Παπαδόπουλος κάνει το ψευδοσαμποτάζ του Έβρου ρίχνοντας ζάχαρη σε τανκς ενοχοποιώντας αριστερούς φαντάρους με φοβερά βασανιστήρια, όταν όλοι γνώριζαν ότι ήταν έργο του Παπαδόπουλου και ότι προετοίμαζαν πραξικόπημα και αναγκάζοντας τον Ηλία Ηλιού μέσα στη Βουλή να καταγγείλει προφητικά με τη σοφία του «ο Παπαδόπουλος μια μέρα θα μας δέσει».

Ο Π. Κανελλόπουλος σε συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος δίνοντας κάλυψη σ’ όλες αυτές τις ψεύτικες  πληροφορίες εκραύγαζε «Να φύγει η κυβέρνηση των Λαμπράκηδων», «ο Παπανδρέου είναι εθνικός κίνδυνος», «κόπηκε η εθνική αναπνοή του στρατού», «η ύπαρξις και το κύρος του κράτους έχουν μηδενισθεί», «οι χωροφύλακες κρύπτονται και υφίστανται εκβιασμούς», « Τα μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη από 23.000 έχουν γίνει 65.000». Ζήτησε από τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου να ανατρέψουν τον Παπανδρέου και ότι θα στηρίξει μια τέτοια κυβέρνηση αποστατών.

Οι εφημερίδες της δεξιάς άρχισαν να δημοσιεύουν μυστικές πληροφορίες και αστυνομικές εκθέσεις «για κομμουνιστικό κίνδυνο» και γελοίες πληροφορίες ότι οι κομμουνιστές συγκεντρώνουν όπλα για να καταλάβουν την εξουσία, που φυσικά ποτέ δε βρέθηκαν.

Στη δίκη της Χούντας ο τελευταίος πρωθυπουργός της χώρας, ο πολιτικός προϊστάμενος της ΚΥΠ, ο σοφός ακαδημαϊκός δάσκαλος  με 60 χρόνια στην πολιτική Π. Κανελλόπουλος δήλωνε ότι δε γνώριζε για τον κίνδυνο πραξικοπήματος  και ότι «έπεσε θύμα ψευδών πληροφοριών». Η χώρα μας όπως και η Κύπρος πλήρωσαν πολύ ακριβά την ανεπάρκειά του.

Σε λίγους μήνες ξέσπασε το σκάνδαλο «Ασπίδα» με την καταγγελία της Βραδινής ότι πολιτικός αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο αντιστράτηγος Σίμος που ανέλαβε την διοικητική εξέταση είχε αποφανθεί να ελεγχθούν μόνο 3-4 λοχαγοί. Μάρτυρες κατηγορίας κατά του Ασπίδα πολλοί πρωταγωνιστές της μετέπειτα χούντας: Θεοφλογιαννάκος, Καρύδας, Παλαϊνης, Κουρκουλάκος, Στειακάκης, Πετάνης, Γκόρος Γεννηματάς, Σαμψών κ.ά. και πολιτικοί όπως  Κανελλόπουλος Π., Γαρουφαλιάς, Νόβας Φαρμάκης, κ.ά. Ο Κανελλόπουλος μετά δήλωσε ότι δεν αποδείχθηκε πουθενά ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αρχηγός και παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος. Ενώ ο ίδιος με προηγούμενες δηλώσεις του κατήγγειλε  προφητικά  «Ο κύριος Παπανδρέου  σήκωσε άδικα το χέρι του ενάντια στην ακεραιότητα  των ενόπλων δυνάμεων και θα πληρώσει γι’ αυτό το σοβαρό σφάλμα ». Μετά από λίγους μήνες δήλωνε πάλι ότι «συγγνώμη,  έκανα λάθος».

Οι ΗΠΑ  προσπάθησαν να επιβάλουν Νατοϊκή λύση διχοτόμησης  στην Κύπρο ανακοινώνοντας το σχέδιο  ΑΤΣΕΣΟΝ  και απειλώντας την Ελλάδα ότι δεν θα εμποδίσουν την Τουρκία  σε περίπτωση επίθεσης κατά της Ελλάδος και  ότι οι Τούρκοι  με την Τουρκική Αεροπορία  που διαθέτουν είναι ικανοί να κάψουν όλη την Ελλάδα.

Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν δέχτηκαν το Σχέδιο που προέβλεπε Βάση Τούρκικη και Αγγλική στην Κύπρο, δηλαδή Διχοτόμηση, παραχώρηση του Καστελόριζου  στην Τουρκία και  Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, δηλώνοντας στον Αμερικανό Πρόεδρο ότι το ελληνικό Σύνταγμα δεν προβλέπει παραχώρηση ελληνικού εδάφους και ότι η Ελληνική Βουλή δε θα ψήφιζε το σχέδιο.

Ο Πρόεδρος Τζόνσον στην άρνηση της Ελλάδας και της Κύπρου για το σχέδιο Άτσεσον  δήλωσε  «Γαμώ το Σύνταγμά σας, τη Βουλή  και την Δημοκρατία σας. Η Αμερική είναι ελέφαντας και σεις είστε ψύλλοι. Θα βάλω  τον  ελέφαντα να σας απορροφήσει και  να διαβιβάσετε στον Πρωθυπουργό σας ότι είναι λίγα τα ψωμιά σας».

Στις 15 Ιουλίου  1967  υποχρεώνεται ο Γ. Παπανδρέου σε παραίτηση από τον βασιλιά  και αρχίζει η σαλαμοποίηση και ο τεμαχισμός  της Ε.Κ. με πρωταγωνιστές τον Νόβα, Τσιριμώκο, Στεφανόπουλο και Μητσοτάκη κ.ά.  σε συνεργασία  με το παλάτι, τη CIA, τον  Αμερικάνο σταθμάρχη στην Αθήνα, το Στρατό, την Αμερικάνικη Πρεσβεία, το ΝΑΤΟ, την Αστυνομία  και τους αποστάτες με την κάλυψη και της ΕΡΕ.

Ο Λαός αντέδρασε με συγκεντρώσεις πρωτοφανείς. Έφτασαν το ένα εκατομμύριο με σοβαρά επεισόδια  (δολοφονία Πέτρουλα κ.ά.), αλλά και μεγάλες καταστροφές από το παρακράτος όπως απεδείχθη στη συνέχεια για να προετοιμάσουν το παρακρατικό πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967. Ακολούθησαν 7 χρόνια βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις και καταστροφή για την πατρίδα μας και την Κύπρο με την τουρκική εισβολή με τη βοήθεια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Παράφρονες αξιωματικοί εκπαιδευόμενοι σε στρατιωτικές μονάδες των ΗΠΑ και της CIA μας έβαλαν στο γύψο «δια της επαναστάσεως» που κράτησε 7 χρόνια με την καταστροφή της πατρίδας μας και της Κύπρου.

*Ο Μανόλης Κυριάκης είναι Οικονομολόγος-Βιβλιοπώλης- Πρώην αντιδήμαρχος Ηρακλείου

_______________

http://www.candianews.gr/2015/04/20/pii-voithisan-tin-anodo-tis-chountas-tis-21is-apriliou-1967/

«Κοιτάζω τα παιδιά μου που πεινάνε και ντρέπομαι»

15/04/2015

«Εχω δυο παιδάκια και τώρα, για να τα ζήσω, πρέπει να ψάχνω φαγητό και γάλα στις δομές αλληλεγγύης. Γιατί; Είχα μια δουλειά επί δεκαετίες, είχα ένσημα, είχα τις οικονομίες μου, είχα το σπίτι μου, πλήρωνα φόρους».

 «Η ζωή σου γίνεται σαν κινούμενη άμμος, κάθε μέρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ. [...] Κι εσύ δίνεις μάχη για να εξασφαλίσεις το φαγητό τους».

Η Βασιάννα δεν μου μιλάει καθόλου. Κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς της, σφίγγει γερά τη Φραουλίτσα της, την κούκλα με το ροζ καπέλο, κι αρνείται ό,τι κι αν της προσφέρεις: δεν θέλει μπισκότο, δεν θέλει πορτοκαλάδα, δεν θέλει ούτε να ζωγραφίσει. Η Βασιάννα ντρέπεται, αλλά σίγουρα ντρέπεται λιγότερο από τη μαμά της. Και για εντελώς διαφορετικούς λόγους...

Η Βασιάννα είναι η μικρότερη κόρη της Μαρίας που στα 30 της έχει ήδη 5 παιδιά. «Ξέρω τι θα με ρωτήσεις. Γιατί έκανα τόσα παιδιά, ενώ υπάρχει κρίση», προλαβαίνει την ερώτησή μου. «Το πρώτο το ήθελα πολύ, ήμουν νέα κι ερωτευμένη. Τα άλλα προέκυψαν, παρ’ όλο που προσπαθούσα να το αποφύγω. Κι όταν έρχονταν, δεν ένιωθα καλά να τα σκοτώσω –όσο και να το κάνεις είναι ψυχούλες. Το τελευταίο το έκανα με τον δεύτερο σύντροφό μου. Αλλά για κανέναν δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αν δεν μέναμε ξαφνικά κι οι δυο άνεργοι». Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίας και το σημείο-κλειδί των προβλημάτων της είναι μια λέξη μόνο: ανεργία.

Αυτή η ίδια λέξη που ανέτρεψε τη ζωή και του Στράτου. «Εχω δυο παιδάκια και τώρα, για να τα ζήσω, πρέπει να ψάχνω φαγητό και γάλα στις δομές αλληλεγγύης. Γιατί; Είχα μια δουλειά επί δεκαετίες, είχα ένσημα, είχα τις οικονομίες μου, είχα το σπίτι μου, πλήρωνα φόρους. Και μετά το σύστημα με πέταξε έξω. Πώς με πετάς έτσι; Πώς μας φέρονται έτσι; Το αφεντικό μου με το που άλλαξαν οι νόμοι άρχισε να κάνει ό,τι γουστάρει: μας μείωσε τα μεροκάματα -βάλτε πλάτη, έλεγε. Μας έβαζε να δουλεύουμε υπερωρίες και δεν πλήρωνε -πάλι βάλτε πλάτη. Μας έκανε εκ περιτροπής -πάλι να βάλουμε πλάτη. Μετά δεν μας πλήρωνε για μήνες -εκεί κι αν βάλαμε πλάτη. Στο τέλος σταμάτησε να μας πληρώνει εντελώς -μας τσάκισε την πλάτη εντελώς...».

Νεόπτωχοι

Κάπως έτσι, τόσο απλά και τόσο οικεία για όλους μας πια, η Μαρία κι ο Στράτος βρέθηκαν νεόπτωχοι με μικρά φτωχά παιδιά. «Η ζωή σου γίνεται σαν κινούμενη άμμος, κάθε μέρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ», λέει ο Στράτος. «Στην αρχή δανείζεσαι, γιατί δεν θες να αφήνεις απλήρωτους τους λογαριασμούς. Μετά οι γύρω σταματάνε να σου δίνουν χρήματα, γιατί ξέρουν ότι δεν θα τα πάρουν πίσω. Μετά αρχίζεις να κόβεις πράγματα από το σπίτι. Τα παιδιά ρωτάνε. Γιατί να μην έχουμε ίντερνετ; Γιατί δεν παίρνουμε καινούργια παπούτσια; Μέχρι που φτάνουν να σε ρωτήσουν, τι θα φάνε το βράδυ... Κι εσύ δίνεις μάχη για να εξασφαλίσεις το φαγητό τους».

Ο Αντώνης κι ο Τάκης είναι εθελοντές στη δομή τροφής «Αλληλεγγύη στα Δυτικά». Και μου μιλάνε για ένα φαινόμενο που έχει κάνει την εμφάνισή του εδώ και λίγους μήνες: την έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης, ακόμα και για τα βρέφη. «Οι άνθρωποι άρχισαν να μας ζητούν παιδικές τροφές και πάνες. Ετσι αρχίσαμε να ευαισθητοποιούμαστε και να ζητάμε από τους συμπολίτες μας στις εξορμήσεις μας στα σούπερ μάρκετ. Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά», εξηγούν.

Σε μια παιδοκεντρική κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου παραδοσιακά οι ανάγκες των παιδιών ιεραρχούνται πολύ πιο πάνω από εκείνες των ενηλίκων, τι ακριβώς σημαίνει ένας γονιός να γυρεύει πάνες για το μωρό του; «Κάθε περίπτωση είναι μια μοναδική δραματική περίπτωση κι όλες μαζί συνθέτουν την εικόνα της φτώχειας που καλπάζει», εξηγεί ο Τάκης. «Μπορεί να είναι νέα ζευγάρια που, όταν ξεκίνησε η εγκυμοσύνη, είχαν κι οι δυο δουλειά κι ο ένας έμεινε άνεργος. Μπορεί να είναι έγκυος που την εγκατέλειψε ο άντρας της. Μπορεί να είναι έγκυος που απολύθηκε λόγω εγκυμοσύνης. Μπορεί να είναι μετανάστες από κουλτούρες που κάνουν πολλά παιδιά ή βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την έκτρωση σαν έγκλημα. Πάντως, είναι όλοι φτωχοί».

Δεν ζητούν βοήθεια

«Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τα παιδιά της διπλανής πόρτας», λέει ο Αντώνης. «Κι επειδή η ένδεια πια αγγίζει τα παιδιά τους, ντρέπονται ακόμα περισσότερο και νιώθουν ενοχές. Γι’ αυτό σπανίως ζητούν βοήθεια οι ίδιοι και βάζουν κάποιο φίλο ή συγγενή τους να το κάνει. Πριν από λίγες μέρες μας είχαν φέρει ψάρια και τρόφιμα και καλέσαμε ανθρώπους να τα πάρουν. Ο ένας λοιπόν καθυστέρησε 1,5 ώρα. Μας παραξένεψε. Ερχόταν από την Καλλιθέα στο Αιγάλεω με τα πόδια. Τα χρήματα για τα εισιτήρια της διαδρομής ήταν το ψωμί των παιδιών του εκείνη τη μέρα».

Οι εκκλήσεις των δομών αλληλεγγύης για πάνες, γάλατα και κρέμες πύκνωσαν ιδιαίτερα από τον Νοέμβριο και μετά. Αυτή η παρατήρηση οδήγησε την «Αλληλεγγύη για όλους» να ξεκινήσει να συγκεντρώνει είδη για μωρά. «Ηδη από την καμπάνια μας για το Κομπάνι είχαμε δει πως οι άνθρωποι προσέφεραν εύκολα είδη για ενήλικες, αλλά όχι βρεφικά γιατί κοστίζουν πολύ», μας λέει η Μυρτώ Μπολώτα. «Ετσι ξεκινήσαμε μια μίνι καμπάνια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό ως προς τη συγκέντρωση των ειδών, αλλά εντυπωσιακό ως προς τη διασπορά του και την αποδοχή του από τους χρήστες. Καταλαβαίνουμε από αυτό ότι οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται πολύ στο θέμα των παιδιών, αλλά δυσκολεύονται να ανταποκριθούν».

Τραγικές ελλείψεις

Το Μυρμήγκι στην Κυψέλη είναι από τις παλαιότερες και πιο μάχιμες αυτοοργανωμένες δομές της Αθήνας. Σήμερα φροντίζει με τρόφιμα 400 οικογένειες. «Τον τελευταίο καιρό οι ελλείψεις σε ζάχαρη, γάλα και πάνες είναι τραγικές», λέει η Λίνα Σιπητάνου. «Εχουμε μια μωρομάνα και τρεις ετοιμόγεννες γυναίκες κι έτσι απευθύνουμε έκκληση για βρεφικά είδη και καροτσάκια, πορτ μπεμπέ και μπιμπερό. Στη γειτονιά υπάρχουν άνθρωποι που στεγνώνουν τις πάνες μιας χρήσης. Ο κόσμος έρχεται και κλαίει –δεν υπάρχει πόνος μεγαλύτερος από το να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου. Ζητάμε επίσης παιδικά κι εφηβικά ρούχα και παπούτσια -έχουμε παιδιά που δεν κάνουν γυμναστική στο σχολείο, γιατί δεν έχουν φόρμα. Κι οι άνθρωποι πια που έρχονται στο Μυρμήγκι δεν είναι μετανάστες ή ευπαθείς ομάδες. Είναι άνεργοι ή μεσήλικες που απολύθηκαν λίγο πριν από τη σύνταξη ή συνταξιούχοι που μας ζητάνε ένα μπουκάλι γάλα. Κι εμείς πρέπει να εξηγήσουμε ότι έχουμε, αλλά το κρατάμε για τα παιδιά».

«Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι η άδεια τσέπη», λέει μια εβραϊκή παροιμία, κι ίσως πιο βαριά κι από την τσέπη για τους συμπολίτες μας είναι η καρδιά τους. «Δεν ελπίζω τίποτα πια. Ξέρω ότι έχουμε μια καινούργια κυβέρνηση και διαπραγματεύεται, αλλά για εμάς τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα», λέει η Μαρία. «Στο σπίτι είμαστε χωρίς ρεύμα εδώ κι ένα μήνα. Κάθε μέρα κάνω αγώνα δρόμου να μαζέψω το φαγητό των παιδιών. Τα μικρά καταλαβαίνουν. Ο γιος μου θέλει να γίνει δικηγόρος. “Για να παίρνω πολλά λεφτά και να δίνω· για να μην ξανακλάψεις”, έτσι μου λέει. Ο άλλος θέλει να γίνει αστυνομικός, “για να μην υπάρχει άδικο”. Εχω δουλέψει όρθια 24 ώρες, συνεχόμενες, κι ήμουν έγκυος. Ετσι είναι άμα είσαι φτωχός, δεν σε σέβονται πουθενά. Πέφτεις στα πόδια τους και σε κλοτσάνε σαν το σκυλί».

«Ονειρεύομαι να βρω μια δουλειά. Τίποτα άλλο», λέει ο Στράτος. «Ντρέπομαι πάρα πολύ, είναι ψυχολογικό. Κοιτάζω τα παιδιά και ντρέπομαι, δεν θέλω να μάθει η γειτονιά, οι συγγενείς, οι συμμαθητές τους στο σχολείο. Υπάρχουν βράδια που πέφτουμε με τη γυναίκα μου νηστικοί για ύπνο -τα παιδιά τα έχει αναλάβει η αλληλεγγύη. Είναι μια μαύρη τρύπα: δεν έχεις λεφτά για ίντερνετ ή για εφημερίδα, για να ψάξεις για δουλειά. Δεν έχεις λεφτά για κινητό. Δεν έχεις καν τα ναύλα, για να βγεις στη γύρα. Μέχρι πριν λίγο καιρό είχα το αμάξι μου, σκεφτόμουν ότι εν ανάγκη θα κοιμόμαστε εκεί. Τώρα το πούλησα κι αυτό. Μη βάλετε το όνομά μου, μου έχει μείνει μόνο η αξιοπρέπεια. Και δεν σας μιλάω, γιατί ζητάω ελεημοσύνη. Να αλλάξει κάτι για όλους μας, αυτό ζητάω».

Τα παιδιά της ύφεσης

Πάνω από 2,6 εκατ. παιδιά έχουν βυθιστεί κάτω από το όριο της φτώχειας στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου από το 2008, δείχνει πρόσφατη έκθεση της UNICEF. Τα παιδιά στον αναπτυγμένο κόσμο που ζουν σε συνθήκες φτώχειας υπολογίζονται σε περίπου 76,5 εκατομμύρια. «Πολλές εύπορες χώρες έχουν υποστεί ένα “μεγάλο άλμα προς τα πίσω” όσον αφορά τα εισοδήματα των νοικοκυριών και οι επιπτώσεις για τα παιδιά θα είναι μακροχρόνιες», σημειώνει ο Jeffrey O’Malley, επικεφαλής Παγκόσμιας Πολιτικής και Στρατηγικής της UNICEF.

Ειδική μνεία κάνει ο διεθνής οργανισμός στα παιδιά της Ελλάδας. Η έκθεση κατατάσσει τις χώρες με βάση τη μεταβολή στην παιδική φτώχεια με έτος βάσης το 2008:

•Η Ελλάδα καταλαμβάνει την 40ή θέση, παρουσιάζοντας επιδείνωση κατά 17,5 ποσοστιαίες μονάδες (από 23% το 2008 σε 40,5% το 2012).

•Στη χώρα μας τα ποσοστά παιδικής φτώχειας αυξήθηκαν περισσότερο από 50%.

•Το 2012 το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών με παιδιά βυθίστηκε στα επίπεδα του 1998 -το ισοδύναμο της απώλειας 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου.

•Η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση στο ερώτημα, αν οι άνθρωποι βιώνουν ικανοποίηση από τη ζωή τους.

•Οι Ελληνες είναι ο τελευταίος λαός στην κατάταξη ως προς το ερώτημα «τα περισσότερα παιδιά έχουν την ευκαιρία να μαθαίνουν και να εξελίσσονται καθημερινά;», θεωρώντας πως τα παιδιά τους δεν έχουν ευκαιρίες. Τις τρεις καλύτερες θέσεις της κατάταξης καταλαμβάνουν οι Γερμανία, Ελβετία και Ισραήλ.

Εκκληση βοήθειας

Ο Χαλίλ Γκιμπράν έγραφε: «Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας, είναι οι γιοι κι οι κόρες που η ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της». Τα μωρά και τα παιδάκια που δυσκολεύονται είναι οι γιοι κι οι κόρες όλων μας και μπορούμε να τα στηρίξουμε. Πάνες όλων των μεγεθών, παιδικά γάλατα και κρέμες, καθώς και είδη προίκας του μωρού συγκεντρώνει η Αλληλεγγύη για Ολους. Τα γραφεία βρίσκονται στην Ακαδημίας 74 στον 6ο όροφο και είναι ανοιχτά για το κοινό 9 π.μ.–7 μ.μ. Ειδική έκκληση προς τους παιδίατρους να βοηθήσουν με τις παιδικές κρέμες που λαμβάνουν από τις εταιρείες.

πηγή: www.efsyn.gr

Πορεία την Πέμπτη 16 Απρίλη στην Αθήνα, ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές

Κινήματα Μεγάλη συγκέντρωση και πορεία αύριο στην Αθήνα, για τις Σκουριές. Κάλεσμα αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές, από την Επιτροπή Αλληλεγγύης στη Χαλκιδική (Αττικής) την Πέμπτη (16/4), στις 18:00, στα Προπύλαια.


Το κείμενο του καλέσματος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στη Χαλκιδική (Αττικής)

«Με εντατικό ρυθμό συνεχίζεται η ισοπέδωση του δάσους των Σκουριών, στη Χαλκιδική. Τώρα, έχουμε όλοι και τη ζωντανή εικόνα της καταστροφής που συντελείται. Παρόλα αυτά, ότι έχουμε δει, ως τώρα, δεν είναι παρά ένα μικρό μόνο μέρος των όσων σχεδιάζονται, προκειμένου να υλοποιηθεί μια από τις πιο καταστροφικές επενδύσεις των τελευταίων δεκαετιών, αυτή της εξόρυξης χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική. Ξέρουμε, επίσης, πως κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ. Με αδειοδοτήσεις στηριγμένες σε ψεύτικα στοιχεία και διάτρητες μελέτες. Με τον εκμαυλισμό και τον εκβιασμό μέρους της τοπικής κοινωνίας. Με τη βία, την καταστολή και τις διώξεις εναντίον όσων αντιδρούν. Με τη συγκατάνευση μιας «τυφλής» δικαιοσύνης. Και, τέλος, με την πλήρη υποστήριξη των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η Eldorado Gold, οι υποστηρικτές της και οι πολιτικοί προστάτες της πίστεψαν ότι έλυσαν το πρόβλημα δια παντός. Και ότι μπορούν να προχωρήσουν ανενόχλητοι την καταστροφική επένδυση στη Χαλκιδική. Υπολόγισαν λάθος. Λίγο η πολιτική αλλαγή των τελευταίων μηνών, πολύ περισσότερο ο ανυποχώρητος αγώνας της πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής, έφτασαν για να αρχίσει πάλι ο πανικός και η ταραχή. Που εκδηλώνεται με τον πιο άσχημο τρόπο και με «πολιορκητικό κριό» τους εργαζόμενους στην εταιρεία, όπως έγινε πριν λίγες μέρες στο «Χοντρό δέντρο». Στημένες αντισυγκεντρώσεις, προπηλακισμοί και τραυματισμοί αγωνιζόμενων κατοίκων, τραμπουκισμοί στα χωριά. Και πάλι με τις «πλάτες» της αστυνομίας και πάλι με μαζική παραπληροφόρηση από τα κανάλια των εργολάβων, τα δικά τους κανάλια.

Αυτοί που λοιδωρούσαν και κατακεραύνωναν τους αγωνιζόμενους κατοίκους για τις αδιάκοπες κινητοποιήσεις τους, ανακάλυψαν όψιμα την αξία των κινητοποιήσεων και του «πεζοδρομίου». Των κινητοποιήσεων, βέβαια, που γίνονται με τα λεφτά της εργοδοσίας και με την επικοινωνιακή προβολή που αυτή τους εξασφαλίζει. Τώρα, οργανώνουν «κάθοδο» των εργαζομένων στην Αθήνα, την Πέμπτη 16/4. Αποσκοπούν, αφενός, να πιέσουν τη νέα κυβέρνηση να αφήσει ασύδοτη την Eldorado Gold και, αφετέρου, να δημιουργήσουν ένα ευρύτερο κλίμα συμπάθειας στους «διωκόμενους βιοπαλαιστές», που παλεύουν για το «ψωμί των παιδιών τους» κλπ.

Η αλήθεια, όμως, είναι λίγο διαφορετική. Γιατί το «δικαίωμα» στην εργασία δεν είναι προνόμιο των λίγων, που έδειξαν ελαστική συνείδηση και λειτουργούν σαν τυφλά όργανα της εργοδοσίας. Γιατί η ανάγκη για δουλειά αφορά και τους πολλούς, που είτε θα χάσουν τις δουλειές τους, είτε θα χάσουν κάθε ελπίδα να απασχοληθούν, στο μέλλον, στον τόπο τους, εξαιτίας της ολοκληρωτικής επικράτησης της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Γιατί, τέλος, η ανάγκη για δουλειά δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την οποιαδήποτε δραστηριότητα, ακόμη κι αυτήν, που, σε ένα βάθος χρόνου, θα περιθωριοποιήσει και τους ίδιους τους εργαζόμενους στα μεταλλεία και τα παιδιά τους. 

Ας μην περιμένουν, λοιπόν, να συναντήσουν, στην Αθήνα που θα «κατέβουν», κάποιο κύμα συμπάθειας. Η συμπάθεια, η αλληλεγγύη και η υποστήριξή μας αφορά εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας της Χαλκιδικής που αγωνίζεται όχι για το προσωπικό - ατομικό συμφέρον, αλλά για το κοινό, συλλογικό όφελος. Που, δυο δεκαετίες τώρα, αντιστέκεται και «ματώνει». Που δε διστάζει να βάλει σε κίνδυνο και την ατομική ελευθερία εκατοντάδων αγωνιστών, οι οποίοι οδηγούνται στα δικαστήρια, σαν κοινοί εγκληματίες, με σωρεία κατηγοριών κακουργηματικού χαρακτήρα. Που μας έπεισε ότι αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας αγώνας».

_________________

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000007536/Poreia-tin-Pempti-stin-Athina-enantia-stin-eksoruksi-xrusou-stis-Skouries

Σίγησε το «ταμπούρλο» που αφύπνισε τους Γερμανούς

ΘΕΜΑΤΑ

ginter_gras.jpg

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκίντερ Γκρας άφησε την τελευταία του πνοή χθες το πρωί, σε ηλικία 87 ετών | AP Photo/Michael Probst

Συντάκτης: Παρή Σπίνου

O σπουδαιότερος συγγραφέας της μεταπολεμικής Γερμανίας, από τους πλέον πολιτικοποιημένους και μαχητικούς διανοούμενους, ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκίντερ Γκρας άφησε την τελευταία του πνοή χθες το πρωί, σε ηλικία 87 ετών, σε νοσοκομείο του Λίμπεκ, όπως ανακοίνωσε ο εκδοτικός του οίκος Steidl, χωρίς ωστόσο να διευκρινίσει τα αίτια του θανάτου του. Το μυθιστόρημά του «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» (εκδ. Οδυσσέας) τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο ως «ηθική συνείδηση της Γερμανίας στον 20ό αιώνα». Η φήμη του ωστόσο δέχτηκε ισχυρό πλήγμα το 2006 όταν ο ίδιος με καθυστέρηση αποκάλυψε ότι νεαρός υπηρέτησε στα Βάφεν Ες-Ες.

Mε τα μυθιστορήματα, τα ποιήματα, τα θεατρικά του, με άρθρα και ομιλίες, ο Γκρας επί δεκαετίες υπήρξε η ενοχλητική αλογόμυγα που τσιμπούσε τους συμπατριώτες του, θέτοντάς τους αντιμέτωπους με το ναζιστικό παρελθόν της χώρας, με ζητήματα όπως η ενοχή, η υποκρισία και η εξιλέωση. Εμβληματική φιγούρα με χαρακτηριστικό μουστάκι, χαμένος στους καπνούς της πίπας του, είχε τη μανία να φέρνει στο φως «ό,τι κρυβόταν για πάρα πολύ καιρό κάτω από το χαλί», όπως έλεγε ο ίδιος.

1979, «Το Τενεκεδένιο ταμπούρλο», ταινία από τον Φ. Σλέντορφ | 

Στο περίφημο «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» δημιούργησε τον Οσκαρ Ματσεράτ, ένα δαιμονικό τρίχρονο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, για να συμβολίσει την πολεμική αιματοχυσία αλλά και τη σχιζοφρενή, διπρόσωπη, ανειλικρινή κοινωνία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Οταν πρωτοεκδόθηκε το 1959, δέχτηκε σφοδρή επίθεση από τους Γερμανούς κριτικούς, ενώ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το χαρακτήρισε βλάσφημο. Ωστόσο χάρισε στον Γκίντερ Γκρας παγκόσμια αναγνώριση και το 1999 στην ανακοίνωσή της η Σουηδική Ακαδημία των Νόμπελ επισήμανε πως σηματοδοτεί «ένα νέο ξεκίνημα έπειτα από δεκαετίες γλωσσικής και ηθικής κατάπτωσης». Επιτυχία γνώρισε και η μεταφορά του στον κινηματογράφο το 1979 από τον Φόλκερ Σλέντορφ, καθώς κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες.

Πολιτικός ακτιβιστής, υπέρμαχος των κοινωνικών αλλαγών, ο Γκρας υποστήριζε τους Ρομά, την ελάφρυνση των υπερχρεωμένων χωρών, την εφαρμογή του πολιτικού ασύλου. Ο μιλιταρισμός της Αμερικής ήταν συχνά στο στόχαστρό του. «Πόσο φτωχή πρέπει να είναι μια χώρα ώστε να μην αποτελεί απειλή για την κυβέρνηση των ΗΠΑ;» έγραψε μετά την επίσκεψή του στη Νικαράγουα το 1982, υποστηρίζοντας το κίνημα των Σαντινίστας. Το 1985 καταδίκασε ως «μίασμα της ιστορίας» την επίσκεψη του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν και του καγκελαρίου Χέλμουτ Κολ σε στρατιωτικό κοιμητήριο στο Μπίτμπουργκ όπου στρατιώτες των Ες Ες είχαν ταφεί. Με την επανένωση των δύο Γερμανιών θεωρούσε πως η προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας από την ευημερούσα Δυτική παρέπεμπε στον ναζιστικό επεκτατισμό. Αργότερα κατηγόρησε τις γερμανικές εταιρείες πως χρηματοδοτούσαν τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Ωστόσο, ο Γκίντερ Γκρας αντιμετώπισε τη διεθνή κατακραυγή το 2006 καθώς αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του «Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι» ότι στα 17 του χρόνια, τον Νοέμβριο του 1944, κατατάχτηκε στα διαβόητα Βάφεν Ες Ες του χιτλερικού καθεστώτος. «Ηταν βάρος για μένα. Η σιωπή μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένας λόγος που με έκανε να γράψω το βιβλίο. Επρεπε να βγει», είχε δηλώσει τότε σε γερμανική εφημερίδα. «Αυτό που αποδέχεσαι με την ηλίθια υπερηφάνεια της νεότητας ήθελα να το αποκρύψω μετά τον πόλεμο με αίσθημα ντροπής. Αλλά το φορτίο παρέμενε και κανένας δεν μπορούσε να το ελαφρύνει».

1965, την εποχή που υποστήριζε τον Βίλι Μπραντ | AP Photo

Τον Μάρτιο του 1945 υπηρέτησε στη 10η Μεραρχία των Panzen SS, τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς, ενώ το 1946 τον άφησαν ελεύθερο. Ο ίδιος επέμενε ότι δεν είχε ρίξει ούτε μια βολή και πως δεν γνώριζε τις ωμότητες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. «Δεν ήξερα στα 17 μου ότι ήταν μια εγκληματική μονάδα», δήλωσε στην «Guardian» το 2010. «Νόμιζα πως ήταν μια ελίτ μονάδα».

Αρκετοί συντηρητικοί Γερμανοί τού ζητούσαν τότε να επιστρέψει τις λογοτεχνικές του διακρίσεις, ωστόσο πολλοί σύντροφοί του από την Αριστερά και φημισμένοι διανοούμενοι από όλο τον κόσμο αποστασιοποιήθηκαν, ανάμεσά τους οι Σαλμάν Ρούσντι, Τζον Ιρβινγκ, Μάριο Βάργκας Λιόσα, υποστηρίζοντας ότι το σύνολο του έργου του δεν μειώνεται από τους λίγους μήνες που πέρασε ως έφηβος στη λάθος πλευρά της ιστορίας.

Ο Γκίντερ Γκρας γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1927, στο Ντάντσιχ (Γκντανσκ της Πολωνίας), από Γερμανό πατέρα, ενώ η μητέρα του με καταγωγή από σλαβική μειονότητα της Πρωσίας ενθάρρυνε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Αρχισε να γράφει στα 13 του και δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα σε περιοδικό της χιτλερικής Νεολαίας. Μετά τον πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, από ανθρακωρύχος μέχρι λιθοξόος, και στη συνέχεια σπούδασε Καλές Τέχνες στο Ντίσελντορφ και στο Βερολίνο. Αρχικά ήθελε να γίνει ζωγράφος, γι’ αυτό άλλωστε έχει φιλοτεχνήσει τα εξώφυλλα πολλών βιβλίων του.

2007, με τον Αμερικανό συγγραφέα Νόρμαν Μέιλερ | AP Photo/Diane Bondareff

Ο Γκίντερ Γκρας το 2012 έγραψε για την Ελλάδα το ποίημα συμπαράστασης «Η ντροπή της Ευρώπης»

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.

Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ' εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.

Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.

Για ΝΑΤΟ και Ισραήλ

Δραστηριοποιήθηκε με την Ομάδα 47 που έθετε το πρόβλημα της συλλογικής συνείδησης στη μεταναζιστική Γερμανία. Υποστήριξε το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών τη δεκαετία του 1960 και έγινε κειμενογράφος του Βίλι Μπραντ. Οντας φιλειρηνιστής, έγραψε πύρινα άρθρα εναντίον των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία, της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ και κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Το 2012 προκάλεσε σάλο, δημοσιεύοντας ένα ποίημα όπου κατονόμαζε το Ισραήλ ως απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.

Πολλά βιβλία του μεταφράστηκαν και διαβάστηκαν σε πολλές γλώσσες, δεν κατάφεραν όμως να ξεπεράσουν σε επιτυχία το «Ταμπούρλο»: «Γάτα και ποντίκι» (Καστανιώτης), «Ιστορίες σκοτεινού θαλάμου» (Οδυσσέας), «Σαν τον κάβουρα» (Οδυσσέας), «Γράφοντας μετά το Αουσβιτς» (University Studio Press), «Ο αιώνας μου» (Οδυσσέας), «Σκυλίσια χρόνια» (Διογένης), «Ο Μπουτ, το ψάρι» (Οδυσσέας).

«Τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και η ποίησή του αντικατοπτρίζουν τις μεγάλες ελπίδες και πλάνες, τους φόβους και τις επιθυμίες μιας ολόκληρης γενιάς», δήλωσε ο πρόεδρος της Γερμανίας, Γιόαχιμ Γκάουκ, για τον θάνατο του Γκίντερ Γκρας, ενώ η Ανγκελα Μέρκελ επισήμανε πως «συνόδευσε και διαμόρφωσε τη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας με την καλλιτεχνική, κοινωνική και πολιτική του δράση».

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε: «Η απώλεια του Γκίντερ Γκρας αφορά κάθε πολίτη της Ευρώπης. Σήμερα χάσαμε ένα από τα σημεία αναφοράς του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και η Ελλάδα έχασε έναν πολύτιμο φίλο που δεν δίστασε να σταθεί δίπλα στον ελληνικό λαό στις δύσκολες στιγμές της οικονομικής κρίσης, όταν τα στερεότυπα εναντίον της Ελλάδας βρίσκονταν στο απόγειό τους. Ο Γκίντερ Γκρας δεν υπήρξε μόνο ο νομπελίστας βιρτουόζος του λόγου, αλλά και ο μαχητικός διανοούμενος της δημοκρατικής και κοινωνικής στράτευσης. Το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» του είναι ανεξίτηλο ορόσημο της ευρωπαϊκής πολιτικής και αντιφασιστικής λογοτεχνίας».

_______________

http://www.efsyn.gr/arthro/sigise-tampoyrlo-poy-afypnise-toys-germanoys

Έφυγε από τη ζωή ο Εδουάρδο Γκαλεάνο

  ΕΙΔΗΣΕΙΣ //    Δ ιεθνή  

Ο βραβευμένος Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, από τους πλέον αγαπημένους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες στην Ελλάδα, έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 74 ετών.

Μετά την είδηση του θανάτου του Γκύντερ Γκρας, άλλος ένας σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων έφυγε σήμερα. Σύμφωνα με πληροφορίες της El Pais, ο Γκαλεάνο είχε διαγνωστεί δύο φορές με καρκίνο και την Παρασκευή είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για λόγους που σχετίζονταν με την ασθένειά του. 

Μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας και αριστεράς, ο Γκαλεάνο έγραψε το 1971 το εμβληματικό του έργο «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», στο οποίο αναφέρεται λεπτομερώς στην εκμετάλλευση της Λατινικής Αμερικής στα χέρια των ξένων δυνάμεων, ξεκινώντας από την ισπανική αποικιοκρατία, πέντε αιώνες πριν, μέχρι την αμερικανική παρέμβαση έως σήμερα.

Το βιβλίο λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής, ενώ ο ίδιος ο Γκαλεάνο στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973 φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το 1984 έγραψε στην Ισπανία τη «Μνήμη της Φωτιάς». Το έργο του έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες.

Όπως είχε πει ο ίδιος: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή».

__________________
http://www.stokokkino.gr/article/1000000000007540/Efuge-apo-ti-zoi-o-Edouardo-Gkaleano

Η καθημερινότητα για ένα καρβέλι ψωμί